แนวข้อสอบ นายช่างโยธาปฏิบัติงาน กรมการพัฒนาชุมชน

พระราชบัญญัติการจัดซื้อจัดจ้างและการบริหารพัสดุภาครัฐ พ.ศ. 2560 เป็นกฎหมายสำคัญที่ใช้ในการควบคุมการจัดซื้อจัดจ้างของหน่วยงานรัฐ โดยมีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 23 สิงหาคม 2560 แทนระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยการพัสดุ พ.ศ. 2535

ตามมติคณะรัฐมนตรี กำหนดให้ใช้หลักเกณฑ์การคำนวณราคากลางงานก่อสร้างของกรมบัญชีกลาง กระทรวงการคลัง เป็นมาตรฐานอ้างอิงในการคำนวณราคากลางงานก่อสร้างของหน่วยงานภาครัฐ

ตามระเบียบกระทรวงการคลังว่าด้วยการจัดซื้อจัดจ้างฯ ผู้ควบคุมงานต้องจัดทำรายงานผลการปฏิบัติงานประจำวัน บันทึกสภาพการปฏิบัติงานของผู้รับจ้าง เหตุการณ์แวดล้อม และการสั่งหยุดงานหรือพักงาน พร้อมทั้งระบุปัญหาอุปสรรคและวิธีการแก้ไข

ตามกฎกระทรวงกำหนดสาขาวิชาชีพวิศวกรรมและวิชาชีพวิศวกรรมควบคุม พ.ศ. 2550 การรับรองแบบก่อสร้างต้องดำเนินการโดยวิศวกรโยธาที่ได้รับใบอนุญาตประกอบวิชาชีพวิศวกรรมควบคุม ระดับสามัญวิศวกรขึ้นไป

ตาม พ.ร.บ.ควบคุมอาคาร พ.ศ. 2522 การขออนุญาตก่อสร้างอาคารต้องยื่นต่อเจ้าพนักงานท้องถิ่น ได้แก่ องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในพื้นที่ที่จะทำการก่อสร้าง

ตามระเบียบกระทรวงการคลังว่าด้วยการจัดซื้อจัดจ้างฯ กำหนดระยะเวลาการรับประกันความชำรุดบกพร่องของงานก่อสร้างไว้ไม่น้อยกว่า 2 ปี นับถัดจากวันที่ได้รับมอบงาน

ตาม พ.ร.บ.การจัดซื้อจัดจ้างฯ การแก้ไขสัญญาต้องได้รับความเห็นชอบจากหัวหน้าหน่วยงานของรัฐ และต้องพิจารณาโดยสำนักงานอัยการสูงสุดก่อนการลงนามในสัญญาแก้ไข

ตามระเบียบกระทรวงการคลังว่าด้วยการจัดซื้อจัดจ้างฯ ต้องมีผู้ควบคุมงานอย่างน้อย 1 คน เพื่อรับผิดชอบในการควบคุมงานก่อสร้างให้เป็นไปตามรูปแบบรายการและข้อกำหนดในสัญญา

ตามระเบียบกระทรวงการคลังว่าด้วยการจัดซื้อจัดจ้างฯ คณะกรรมการตรวจรับพัสดุในงานจ้างก่อสร้างประกอบด้วยประธาน 1 คน และกรรมการอย่างน้อย 2 คน รวมเป็นอย่างน้อย 3 คน

ตามระเบียบการเบิกจ่ายเงินจากคลัง การเก็บรักษาเงินและการนำเงินส่งคลัง ต้องหักเงินประกันผลงาน 5% ของเงินที่ต้องจ่ายในงวดนั้นเพื่อเป็นประกันผลงาน

มาตราส่วน 1:50 เป็นมาตราส่วนมาตรฐานที่ใช้ในการเขียนแบบรายละเอียดโครงสร้าง เนื่องจากสามารถแสดงรายละเอียดการเสริมเหล็ก ระยะต่างๆ และองค์ประกอบโครงสร้างได้ชัดเจน เหมาะสมกับขนาดกระดาษที่ใช้งาน

การเขียนแบบรายละเอียดเหล็กเสริมคานต้องแสดง: 1.ขนาดและจำนวนเหล็กเสริมรับแรงดึง 2.ขนาดและระยะเหล็กปลอก 3.ระยะคอนกรีตหุ้มเหล็ก 4.ความยาวทาบเหล็ก 5.รายละเอียดการงอปลายเหล็ก

ตามมาตรฐานการเขียนแบบวิศวกรรม เหล็กเส้นกลมผิวเรียบ (Round Bar) ใช้สัญลักษณ์ RB ตามด้วยขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางเป็นมิลลิเมตร เช่น RB9 หมายถึงเหล็กเส้นกลมผิวเรียบขนาด 9 มม.

การเขียนแบบขยายจุดต่อโครงสร้าง (Structural Connection Detail) ควรใช้มาตราส่วน 1:20 หรือ 1:25 เพื่อให้เห็นรายละเอียดการเชื่อมต่อ การยึดน็อต ระยะห่าง และรายละเอียดอื่นๆ ได้ชัดเจน

EL. (Elevation) ใช้แสดงระดับความสูงเทียบกับระดับอ้างอิง โดยปกติจะกำหนดระดับ ±0.00 ที่พื้นชั้น 1 ของอาคาร และแสดงระดับอื่นๆ เป็นค่าบวกขึ้นไปและค่าลบลงมา

รอยต่อคอนกรีต (Construction Joint) แสดงด้วยเส้นทึบหนา 2 เส้นขนานกัน โดยมีอักษร CJ กำกับ เพื่อระบุตำแหน่งที่จะหยุดเทคอนกรีตและต่อเทในครั้งถัดไป

แบบผังเสาเข็มต้องแสดง: 1.ตำแหน่งเสาเข็มแต่ละต้น 2.ระยะห่างระหว่างเสาเข็ม 3.ขนาดและชนิดของเสาเข็ม 4.ความลึกของเสาเข็ม 5.น้ำหนักบรรทุกที่รับได้ 6.ระดับตัดหัวเสาเข็ม

ระดับพื้นสำเร็จใช้สัญลักษณ์ FFL. (Finished Floor Level) ตามด้วยค่าระดับ เพื่อแสดงระดับพื้นที่เสร็จสมบูรณ์พร้อมใช้งาน ซึ่งรวมความหนาของวัสดุปูพื้นแล้ว

การเขียนแบบรายละเอียดฐานรากต้องแสดง: 1.รูปด้านบน (Plan) 2.รูปตัด (Section) ทั้งด้านยาวและด้านกว้าง 3.รายละเอียดการวางเหล็กเสริมทั้งชั้นล่างและชั้นบน พร้อมระบุระยะหุ้มคอนกรีต

แนวตัดแสดงด้วยเส้นประหนาพร้อมหัวลูกศรที่ปลายทั้งสองด้าน และมีตัวอักษรหรือตัวเลขกำกับ เช่น A-A, 1-1 เพื่อระบุว่าเป็นรูปตัดใดในแบบ

ตามมาตรฐาน ASTM C39 การทดสอบกำลังอัดคอนกรีตมาตรฐานจะทำที่อายุ 28 วัน เนื่องจากเป็นช่วงที่คอนกรีตมีการพัฒนากำลังอัดได้ประมาณ 95-100% ของกำลังอัดสูงสุด ซึ่งเป็นค่าที่ใช้ในการออกแบบ

ตามมาตรฐาน ACI 211.1 คอนกรีตสำหรับงานโครงสร้างทั่วไปควรมีค่าการยุบตัว 7.5-10 ซม. เพื่อให้สามารถเทและจี้เข้าแบบได้ดี ไม่เหลวหรือข้นเกินไป และได้ความแน่นที่เหมาะสม

เหล็กเสริม SD50 ตามมาตรฐาน มอก.24-2559 มีกำลังที่จุดคราก (Yield Strength) 500 MPa หรือ 5000 ksc เป็นเหล็กข้ออ้อยกำลังสูงที่นิยมใช้ในงานโครงสร้างที่ต้องการรับแรงสูง

ตามมาตรฐาน ACI 318 อัตราส่วนน้ำต่อซีเมนต์สูงสุดที่ยอมให้สำหรับงานโครงสร้างทั่วไปคือ 0.55 เพื่อควบคุมกำลังอัด ความทึบน้ำ และความคงทนของคอนกรีต

การหาค่าความถ่วงจำเพาะของทรายใช้วิธี Pycnometer Method ตามมาตรฐาน ASTM C128 โดยมีขั้นตอน: 1.อบทรายให้แห้ง 2.แช่น้ำ 24 ชม. 3.ทำให้อิ่มตัวผิวแห้ง 4.ชั่งน้ำหนักในขวด Pycnometer 5.คำนวณค่าความถ่วงจำเพาะ

การทดสอบการสึกหรอของหินใช้วิธี Los Angeles Abrasion Test ตามมาตรฐาน ASTM C131 โดยใส่ตัวอย่างหินและลูกเหล็กในเครื่องทดสอบ หมุน 500 รอบ แล้วหาเปอร์เซ็นต์การสึกหรอ

ปูนซีเมนต์ปอร์ตแลนด์ประเภท 1 ตามมาตรฐาน ASTM C150 เหมาะกับงานคอนกรีตทั่วไปที่ไม่ต้องการคุณสมบัติพิเศษ เช่น อาคาร ถนน สะพาน เนื่องจากมีการพัฒนากำลังอัดปกติและราคาประหยัด

การทดสอบแรงดึงเหล็กเสริมตามมาตรฐาน ASTM A615 ต้องดึงจนขาด เพื่อหาค่า: 1.กำลังที่จุดคราก 2.กำลังดึงประลัย 3.เปอร์เซ็นต์การยืดตัว 4.ลักษณะการขาด ซึ่งเป็นคุณสมบัติสำคัญในการออกแบบ

การทดสอบ Plate Bearing Test ตามมาตรฐาน ASTM D1194 ใช้แผ่นเหล็กขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 30 ซม. เพื่อจำลองการรับน้ำหนักของฐานราก และคำนวณค่าความสามารถในการรับน้ำหนักของดิน

ตามมาตรฐาน ASTM C33 วัสดุมวลรวมหยาบที่ใช้ในงานคอนกรีตต้องมีค่าการสึกหรอจากการทดสอบ Los Angeles Abrasion Test ไม่เกิน 40% เพื่อให้มีความแข็งแรงและทนทานเพียงพอ

ตามหลักเกณฑ์การคำนวณราคากลางงานก่อสร้างของทางราชการ งานอาคารทั่วไปที่มีมูลค่างาน 5-10 ล้านบาทใช้ค่า Factor F = 1.3007 ซึ่งครอบคลุมค่าดำเนินการ กำไร ภาษี และเงินประกันผลงาน

การคำนวณปริมาณเหล็กเสริมต้องบวกเพิ่ม 7% สำหรับการทาบต่อ การงอปลาย และการสูญเสียจากการตัด เพื่อให้ได้ปริมาณวัสดุที่ใกล้เคียงความเป็นจริงในการก่อสร้าง

การคำนวณปริมาณคอนกรีตในงานเสาต้องบวกเพิ่ม 10% เพื่อชดเชยการสูญเสียจากการเท การกระเด็น และการเหลือค้างในรถผสม ซึ่งเป็นค่าที่ยอมรับในทางปฏิบัติ

อัตราการผูกเหล็กเสริมโดยเฉลี่ยของช่างผูกเหล็ก 1 คนทำได้ประมาณ 250 กก./วัน สำหรับงานทั่วไป ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับความซับซ้อนของงานและขนาดของเหล็ก

การคิดค่าแรงติดตั้งแบบหล่อคิดตามพื้นที่ผิวของแบบ (ตร.ม.) โดยอัตรามาตรฐานกรมบัญชีกลางกำหนดไว้สำหรับงานแบบหล่อทั่วไป 133 บาท/ตร.ม.

ต้องตรวจสอบก่อนเทคอนกรีตทุกครั้ง เพื่อยืนยันความถูกต้องของ: 1.ขนาดและจำนวนเหล็ก 2.ระยะเรียงและระยะห่าง 3.การผูกเหล็กและทาบต่อ 4.ระยะคอนกรีตหุ้มเหล็ก

ต้องตรวจสอบ: 1.เวลาที่ออกจากโรงงาน 2.ค่าการยุบตัว 3.อุณหภูมิคอนกรีต 4.ลักษณะการผสม 5.เก็บตัวอย่างทดสอบกำลังอัด เพื่อควบคุมคุณภาพให้เป็นไปตามข้อกำหนด

เอกสารสำคัญประกอบด้วย: 1.บันทึกการปฏิบัติงานประจำวัน 2.บันทึกการตรวจรับวัสดุ 3.รายงานผลทดสอบวัสดุ 4.ภาพถ่ายงานก่อสร้าง 5.หนังสือโต้ตอบต่างๆ

ใช้ลูกดิ่งและระดับน้ำ 2 จุดตั้งฉากกัน เพื่อตรวจสอบความดิ่งของเสาในแนวทั้งสองด้าน โดยค่าความคลาดเคลื่อนที่ยอมให้ไม่เกิน h/750 เมื่อ h คือความสูงเสา

ต้องตรวจสอบ: 1.ขนาดและระดับฐานราก 2.การวางเหล็กเสริม 3.คุณภาพคอนกรีต 4.ระยะหุ้มเหล็ก 5.ความแน่นของดินใต้ฐานราก 6.ระดับน้ำใต้ดิน

ตามมาตรฐานการออกแบบอาคารเพื่อต้านทานแผ่นดินไหว มยผ.1301/1302-61 กำหนดน้ำหนักบรรทุกจรสำหรับอาคารพักอาศัยไว้ที่ 200 กก./ตร.ม. เพื่อรองรับการใช้งานทั่วไปของผู้อยู่อาศัย

เหล็กเสริมรับแรงดึงในคานต้องวางที่ด้านล่างของหน้าตัด เนื่องจากคานเมื่อรับน้ำหนักจะเกิดการดัด ทำให้เกิดหน่วยแรงอัดที่ด้านบนและหน่วยแรงดึงที่ด้านล่าง เหล็กเสริมจึงต้องวางในตำแหน่งที่เกิดแรงดึง

ระยะคอนกรีตหุ้มเหล็กขึ้นอยู่กับ: 1.สภาพแวดล้อม (ความรุนแรงของการกัดกร่อน) 2.ชนิดของชิ้นส่วนโครงสร้าง 3.กำลังของคอนกรีต 4.ขนาดของเหล็กเสริม 5.การทนไฟ

แรงเฉือนในคานรับโดย: 1.คอนกรีตในส่วนที่ไม่แตกร้าว (Vc) 2.เหล็กปลอก (Vs) 3.แรงยึดเหนี่ยวระหว่างคอนกรีตกับเหล็กเสริม (Dowel action) โดยเหล็กปลอกมีบทบาทสำคัญที่สุดในการรับแรงเฉือน

ตามมาตรฐาน ACI 318 กำหนดให้เสาคอนกรีตเสริมเหล็กต้องมีพื้นที่เหล็กเสริมไม่น้อยกว่า 1% และไม่เกิน 8% ของพื้นที่หน้าตัดเสา เพื่อป้องกันการวิบัติแบบเปราะและการแตกร้าวจากการหดตัว

ตามมาตรฐาน ACI 318 ความยาวงอขอของเหล็กเสริมต้องไม่น้อยกว่า 12 เท่าของเส้นผ่านศูนย์กลางเหล็ก เพื่อให้เกิดการยึดเหนี่ยวที่เพียงพอและป้องกันการลื่นไถล

โมเมนต์ดัดสูงสุดในคานยื่นเกิดที่จุดรองรับ เนื่องจากเป็นจุดที่มีระยะห่างจากน้ำหนักบรรทุกมากที่สุด ตามหลักสมดุลของโมเมนต์ในคานยื่น โดยมีค่าเป็นลบ (negative moment)

การออกแบบฐานรากต้องพิจารณา: 1.กำลังรับน้ำหนักของดิน 2.การทรุดตัว 3.การพลิกคว่ำ 4.การเลื่อนไถล 5.กำลังของโครงสร้างฐานราก เพื่อให้ฐานรากมีเสถียรภาพและความปลอดภัย

ตามมาตรฐานการออกแบบ เหล็กลูกตั้งในผนังรับแรงต้องมีระยะห่างไม่เกิน 3 เท่าของความหนาผนัง เพื่อควบคุมการแตกร้าวและให้การกระจายแรงเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ

การคำนวณน้ำหนักลมต้องพิจารณา: 1.ความเร็วลมพื้นฐาน 2.สัมประสิทธิ์ภูมิประเทศ 3.ความสูงอาคาร 4.รูปร่างอาคาร 5.ช่วงเวลาการรับลม ตามมาตรฐาน มยผ.1311-50

การตั้งกล้องระดับควรอยู่กึ่งกลางระหว่างหมุดหน้า-หลัง เพื่อลดความคลาดเคลื่อนจากความโค้งของโลกและการหักเหของแสง โดยระยะห่างที่เหมาะสมคือ 30-50 เมตร

การวัดมุมราบควรวัดอย่างน้อย 2 รอบ (วัดซ้ำ) และใช้ค่าเฉลี่ย เพื่อลดความคลาดเคลื่อนจากการอ่านค่า การตั้งกล้อง และสภาพแวดล้อม วิธีนี้เป็นมาตรฐานงานสำรวจชั้น 3

วิธี 3-4-5 เป็นวิธีตรวจสอบความฉากที่นิยมใช้ในงานวางผัง โดยใช้หลักทฤษฎีพีทาโกรัส วัดด้านประกอบมุมฉากให้ได้สัดส่วน 3:4:5 หน่วยเท่ากัน จะได้มุมฉาก 90 องศา

ตามมาตรฐานงานสำรวจ หมุดหลักฐานชั้น 2 ต้องมีค่าความคลาดเคลื่อนทางราบไม่เกิน 1:20,000 ของระยะทาง เพื่อใช้ในงานที่ต้องการความละเอียดสูง เช่น งานวางแนวถนน

การรังวัดด้วย EDM ต้องปรับแก้: 1.ค่าความกดอากาศ 2.อุณหภูมิ 3.ความชื้น เนื่องจากปัจจัยเหล่านี้มีผลต่อความเร็วคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่ใช้วัดระยะ

ควรตั้งหมุดอ้างอิงห่างจากอาคารอย่างน้อย 50 เมตร เพื่อให้พ้นจากอิทธิพลการทรุดตัวของอาคาร และต้องเป็นตำแหน่งที่มั่นคง ไม่มีการเคลื่อนตัวของดิน

การแบ่งช่องตาราง 10x10 เมตร เป็นขนาดที่เหมาะสมสำหรับงานทั่วไป เพราะให้ความละเอียดเพียงพอในการคำนวณพื้นที่และปริมาตรงานดิน แต่ไม่มากเกินไปจนทำงานช้า

เส้นชั้นความสูงสำหรับงานถนนควรมีช่วงห่าง 0.5-1.0 เมตร เพื่อให้สามารถออกแบบระดับและความลาดชันของถนนได้อย่างเหมาะสม แสดงรายละเอียดภูมิประเทศได้ชัดเจน

ต้องวัดในตำแหน่งกล้องซ้าย (L) และขวา (R) แล้วใช้ค่าเฉลี่ย เพื่อกำจัดความคลาดเคลื่อนจากการตั้งศูนย์ดิ่งของกล้อง (Index Error)

งานระดับชั้น 3 ยอมให้มีความคลาดเคลื่อนไม่เกิน ±12√K มิลลิเมตร (K=ระยะทางเป็น กม.) ใช้สำหรับงานก่อสร้างทั่วไป เช่น อาคาร ถนน

ตามมาตรฐาน ACI 224R รอยแตกที่กว้างเกิน 0.3 มม. ต้องซ่อมแซมทันที เพราะอาจทำให้เหล็กเสริมเกิดสนิม และลดความแข็งแรงของโครงสร้าง

การฉีดอีพ็อกซี่เป็นวิธีที่เหมาะสมที่สุด เพราะ: 1.สามารถแทรกซึมลึก 2.มีกำลังยึดเกาะสูง 3.ป้องกันการรั่วซึม 4.ไม่หดตัว

ควรตรวจสอบทุก 5 ปี เพื่อประเมินสภาพโครงสร้าง วางแผนซ่อมบำรุง และป้องกันความเสียหายที่อาจลุกลาม ตามมาตรฐานการบำรุงรักษาอาคาร

การทดสอบแบบไม่ทำลาย (NDT) ด้วยค้อนทดสอบคอนกรีต (Rebound Hammer) เป็นวิธีที่สะดวก รวดเร็ว และไม่ทำลายโครงสร้าง เหมาะสำหรับการประเมินเบื้องต้น

ผิวถนนคอนกรีตควรได้รับการบำรุงรักษาทุก 2 ปี เพื่อซ่อมแซมรอยแตก อุดรอยต่อ และป้องกันน้ำซึม ยืดอายุการใช้งานของถนน

วัสดุประเภทโพลียูรีเทนเหมาะสมที่สุด เพราะ: 1.ยืดหยุ่นดี 2.ทนทานต่อสภาพอากาศ 3.ยึดเกาะดี 4.อายุการใช้งานยาวนาน

ควรสกัดลึกอย่างน้อย 5 ซม. เพื่อให้วัสดุซ่อมแซมยึดเกาะได้ดี และป้องกันการหลุดร่อนซ้ำ โดยต้องทำความสะอาดและทารองพื้นก่อนซ่อม

เมื่อเหล็กเสริมเป็นสนิมจะเกิด: 1.รอยแตกตามแนวเหล็ก 2.คราบสนิมไหล 3.คอนกรีตหลุดร่อน 4.การบวมปูด เนื่องจากสนิมมีปริมาตรมากกว่าเหล็ก

ต้องเสริมกำลังด้วย Steel Jacket เพราะ: 1.เพิ่มกำลังรับแรง 2.ป้องกันการแตกร้ายเพิ่ม 3.ควบคุมการขยายตัว 4.ติดตั้งง่าย

ควรตรวจสอบทุก 6 เดือน เพื่อติดตามการทรุดตัว โดยเฉพาะในช่วงแรกของการใช้งานอาคาร และในพื้นที่ที่ดินมีการเปลี่ยนแปลง

ตามกฎกระทรวงกำหนดมาตรฐานความปลอดภัยฯ นั่งร้านที่สูงเกิน 21 เมตร ต้องมีการคำนวณออกแบบโดยวิศวกร เพื่อความมั่นคงแข็งแรงและความปลอดภัยในการใช้งาน

ต้องติดตั้งที่ความสูงตั้งแต่ 2 เมตรขึ้นไป ประกอบด้วย: 1.ราวกันตก 2.ตาข่ายนิรภัย 3.เข็มขัดนิรภัย เพื่อป้องกันอันตรายจากการตกจากที่สูง

ไม้กระดานต้องหนาไม่น้อยกว่า 2.5 ซม. กว้างไม่น้อยกว่า 20 ซม. เพื่อรับน้ำหนักคนและวัสดุได้อย่างปลอดภัย ไม่แอ่นตัวหรือหักเมื่อใช้งาน

ต้องตรวจสอบทุก 3 เดือน โดยวิศวกรผู้ชำนาญ ตรวจสอบ: 1.สภาพโครงสร้าง 2.ระบบเบรก 3.ระบบไฟฟ้า 4.อุปกรณ์นิรภัย

ถังดับเพลิงต้องติดตั้งห่างกันไม่เกิน 20 เมตร เพื่อให้สามารถเข้าถึงได้ทันทีเมื่อเกิดเหตุเพลิงไหม้ โดยต้องมีขนาดไม่น้อยกว่า 4 กก.

ตัวอักษรต้องสูงไม่น้อยกว่า 15 ซม. เพื่อให้มองเห็นได้ชัดเจนในระยะไม่น้อยกว่า 15 เมตร โดยใช้สีที่ตัดกันชัดเจนระหว่างพื้นป้ายและตัวอักษร

ต้องกองห่างจากขอบอาคารไม่น้อยกว่า 1.5 เมตร เพื่อป้องกันการพังทลาย และให้มีพื้นที่ทางเดินปลอดภัย ไม่กีดขวางเส้นทางหนีไฟ

ทางเดินชั่วคราวต้องกว้างไม่น้อยกว่า 60 ซม. และมีราวกันตกทั้งสองด้าน เพื่อความปลอดภัยในการสัญจรของคนงาน

ต้องสวมใส่เข็มขัดนิรภัยเมื่อทำงานที่ความสูงตั้งแต่ 4 เมตรขึ้นไป และต้องมีจุดยึดเข็มขัดที่แข็งแรง สามารถรับแรงกระชากได้ไม่น้อยกว่า 1,150 กก.

แสงสว่างในพื้นที่ทำงานทั่วไปต้องไม่น้อยกว่า 100 ลักซ์ เพื่อให้มองเห็นสภาพการทำงานและอันตรายที่อาจเกิดขึ้นได้ชัดเจน

ตามมาตรฐาน มยผ.1101 กำหนดให้คอนกรีตโครงสร้างทั่วไปต้องมีกำลังอัดที่อายุ 28 วันไม่น้อยกว่า 240 กก./ตร.ซม. เพื่อให้โครงสร้างมีความแข็งแรงและทนทานเพียงพอ

ตามมาตรฐานการออกแบบคอนกรีต อัตราส่วนน้ำต่อซีเมนต์ (w/c) ต้องไม่เกิน 0.55 เพื่อควบคุมกำลังอัด ความทึบน้ำ และความคงทนของคอนกรีต

ตามมาตรฐาน มยผ.1103 ระยะหุ้มเหล็กเสริมในคานต้องไม่น้อยกว่า 3 ซม. เพื่อป้องกันการเกิดสนิมในเหล็กเสริมและการแตกร้าวของคอนกรีต

ตามมาตรฐานการออกแบบ แผ่นพื้นคอนกรีตเสริมเหล็กต้องหนาไม่น้อยกว่า 10 ซม. เพื่อให้มีความแข็งแรงและป้องกันการแอ่นตัวมากเกินไป

ตามมาตรฐานการควบคุมงานคอนกรีต ต้องเก็บตัวอย่างทดสอบทุก 50 ลบ.ม. หรือทุกวันที่มีการเทคอนกรีต เพื่อควบคุมคุณภาพให้เป็นไปตามข้อกำหนด

ตามมาตรฐานงานระบบระบายน้ำ ท่อระบายน้ำต้องมีความลาดเอียงไม่น้อยกว่า 1:200 เพื่อให้น้ำไหลได้สะดวกและป้องกันการตกตะกอน

ตามมาตรฐานการออกแบบฐานราก เสาเข็มต้องฝังในชั้นดินแข็งไม่น้อยกว่า 3 เมตร เพื่อให้มีความสามารถในการรับน้ำหนักที่เพียงพอ

ตามมาตรฐานงานก่ออิฐ ผนังก่ออิฐรับน้ำหนักต้องหนาไม่น้อยกว่า 20 ซม. เพื่อให้มีความแข็งแรงเพียงพอในการรับน้ำหนักและแรงด้านข้าง

ตามมาตรฐานการออกแบบโครงสร้าง ระยะห่างของเหล็กปลอกในเสาต้องไม่เกิน 15 ซม. เพื่อป้องกันการโก่งเดาะของเหล็กเสริมหลัก

ตามมาตรฐานงานคอนกรีต รอยต่อคอนกรีตต้องกว้างไม่น้อยกว่า 2 ซม. เพื่อให้สามารถเคลื่อนตัวได้และป้องกันการแตกร้าว

กรมโยธาธิการและผังเมือง (ยผ.) เป็นหน่วยงานหลักในการกำหนดมาตรฐานงานก่อสร้างของทางราชการ โดยออกเป็นมาตรฐาน มยผ. ซึ่งใช้เป็นเกณฑ์อ้างอิงในการออกแบบและก่อสร้าง

ใช้มาตรฐาน มยผ.1301/1302-61 การออกแบบอาคารต้านทานการสั่นสะเทือนของแผ่นดินไหว กำหนดรายละเอียดการออกแบบโครงสร้างให้รับแรงแผ่นดินไหวได้อย่างปลอดภัย

มาตรฐาน AWS D1.1 (American Welding Society) เป็นมาตรฐานที่ใช้ควบคุมงานเชื่อมโครงสร้างเหล็ก กำหนดวิธีการเชื่อม การตรวจสอบ และคุณสมบัติช่างเชื่อม

วิธี Sand Cone Test ตามมาตรฐาน ASTM D1556 เป็นวิธีที่นิยมใช้ในการทดสอบความแน่นของดินในสนาม เนื่องจากมีความแม่นยำและเชื่อถือได้

ใช้มาตรฐาน ASTM C39 สำหรับการทดสอบกำลังอัดของแท่งคอนกรีตทรงกระบอก กำหนดวิธีการทดสอบ การเตรียมตัวอย่าง และการรายงานผล

มาตรฐาน AISC 360 เป็นมาตรฐานหลักในการออกแบบโครงสร้างเหล็กรูปพรรณ กำหนดวิธีการออกแบบ การคำนวณ และข้อกำหนดต่างๆ

กรมบัญชีกลางเป็นผู้กำหนดหลักเกณฑ์การคำนวณราคากลางงานก่อสร้างของทางราชการ รวมถึงการกำหนดค่า Factor F และราคาวัสดุมาตรฐาน

มาตรฐาน ASTM (American Society for Testing and Materials) เป็นมาตรฐานหลักที่ใช้อ้างอิงในการทดสอบวัสดุก่อสร้าง เป็นที่ยอมรับในระดับสากล

พ.ร.บ.ควบคุมอาคาร พ.ศ. 2522 เป็นกฎหมายหลักในการควบคุมการก่อสร้างอาคาร กำหนดมาตรฐานความมั่นคงแข็งแรง ความปลอดภัย และการขออนุญาตก่อสร้าง

ตาม พ.ร.บ.ควบคุมอาคาร กำหนดให้อาคารขนาดใหญ่พิเศษต้องได้รับการตรวจสอบทุก 5 ปี เพื่อรับรองความมั่นคงแข็งแรงและความปลอดภัย